Anı

Nereden bilirsen, oradan yaklaş… O! Nefes alabilme şansını bize verdikçe, her zaman bir umut vardı. Bir telefonla sana ihtiyacım var demiş, sohbete girerken, gördüğüm o mu, değil mi emin değilim…

Hayatın serverı sendin, senden sana yansıyana, yansıyandan yansıtılacak, şeye de Hayat denilirdi. Günümüzde soyunduğumuz bir şey kalmadı, gizlemekten başka demişti. Sülüm teyze, elinde tespihi sabah zikrini çekmekteydi. Yeni yapı bir…

Bir tren yolculuğu onları kıyısında Denizi olan, balıkçı teknelerinin olduğu ve yosun kokularıyla dolu bir şehre bırakacaktı. Annesi yanındaydı ve kendisi daha okula bile başlamamıştı. Nereye gittiğini hatırlamıyordu, büyüyünce de…

Bir ses duyduğun. Her gün yaşadığın aynı insanların sesleri, evet o sesler kulak hafızasındaydı. Her gün duyuyordun o sesi, ya bir gün, bir gün göremez ve duyamazsan, ses sana uzun…

Kitaplarla bütünleşmeyi severdi, içinde bulunduğu dünyadan çıkıp, başka yerlere giderdi. Gökyüzü değişir, etrafındaki kişiler değişir, yol, yön her şey ve herkes bir anda onun baktığı gibi, görmek istediği gibi olurdu.…

“İnsanın en huzurlu olduğu anları, içindekilere, kendisine giden yolculuğuna çıktığı, öz varlığına giden yollarda yoğunlaştığı anlardır”dedi. Öyle bir andı onun ki, ancak ne olduğunu bilmediği bir duygu hali ile kendini…

“Bahçede oturmuş, toprağı kazıyordu. Kazıyordu ancak bir yandan da içini çeke çeke ağlıyordu. Bu bir acının verdiği gözyaşı değildi. Onun ağlaması hasrete akan gözyaşlarıydı”. Bahçede bir kuyu vardı, kuyudan su…

Onun yaşadığı şehir öyle ıssız ve sessiz değildi. Azgın suların pençesinde yuvasını bulmaya çalışan balıklar gibi, dalgalarlarla her daim mücadele etmek gerekirdi. Yaşam, yuvaya varmak ve yuvadan çıkmaktı, ikisi arasında…

“Anlıyor musun”? “Anlıyorum ve anlamaya çalışıyorum bu kadar acıtıyorsa hissettiklerim, nasıl gerçek olamaz?” “Gerçek dediğin şey ne Ey gül güzeli?” “ Acıyorsa gerçek değil mi?”  “Bunu anlayamıyorum. Gitti işte ve…

“Gene yalnızım ve yalnız olmak istiyorum; temiz gök ve açık denizle yalnız. Etrafında yine ikindi oluyor.” Tam bu satırları okuyup, sıra ikindi kelimesine geldiğinde ikindi ezanı okunmaya başladı. Evet, bahçede bir…